Spotkaliśmy się po długiej przerwie, w słonecznej sali.
Były rozmowy o wrażliwości nadwrażliwego poety i bezduszności świata. Czytanie wierszy przeplataliśmy rozmowami o życiu, które niekiedy boli, ale niezmiennie zachwyca.
Wiersz to muzyka duszy, najwyższy punkt uczucia ujęty w formę, to sens przekazany nam przez harmonię słowa, jak jakiś tajemniczy kod z nieba. Poezja dla mnie jest jak muzyka, najwyższa ludzka ekspresja. Słowo może zabić, może ożywić. Wiersze istnieją poza codziennością - są drabiną w górę, ponad wszystko co przykre i złe. Zawsze w górę! Wydaje mi się, że gdyby ludzie czytali dobrą poezję i słuchali dobrej muzyki, życie na Ziemi byłoby piękniejsze. Nikt nikogo by nie poniżał, a człowiek szanował i doceniał drugiego człowieka, jako najwyższe dobro, cud istnienia. Na pewno coś by się w nas zmieniło na lepsze.
